Bericht vanuit Gent.

-Procesfotootjes van een schilderij waar ik nu mee bezig ben. 

Ik besloot vandaag om mijn eerste les te skippen zodat ik aan school kon werken. De tweede les was ik van plan om naar toe te gaan, maar toen zette Trouw zijn krant gratis online en was ik na een uur de krant aan het lezen de tijd vergeten. Ik sprak een vriendinnetje uit Antwerpen - ook zij heeft geen krant meer op kot. Er liggen hier wel kranten, maar deze zijn 2 jaar oud. 

Ik ben nog wel elke dag blij dat ik deze beslissing heb gemaakt om naar Gent te verhuizen. Als we spreken over leuker en niet leuker zijn er dingen tja, leuker en niet leuker dan in Utrecht op ons geliefde HKU. Vorig weekend was ik in Leiden en vertelde ik mijn vriendinnen dat er lessen zijn die ik vreselijk vind, dat mijn klas nog niet veel cohesie heeft en dat ik nog heel erg moet wennen aan mijn kot. En ohja, ik ben blut. Pas nu ik in Gent woon voel ik me echt student - ik heb onlangs oude appels opgebakken met suiker, 't smaakte naar appeltaart zonder taart. Mijn oude witte brood (ik eet geen brood, ik heb brood gekocht met het idee om brood te gaan eten maar het lukt niet) heb ik omgetoverd tot verloren brood, oftewel pain perdu, oftewel wentelteefjes, het geen ik voor mijn niet-vlaamse vriendin vertaalde naar turning bitches. 

De vriendinnen kregen spontaan medelijden met me, ging het allemaal wel goed met me? En ja, het gaat geweldig, daarentegen! De lessen inspireren me zeer en op de een of andere manier zie ik het als een goede les om met al deze gebreken om te gaan. 

Een nadeel van het blut zijn is de afwezigheid van de mogelijkheid om boeken te kopen. Doch heb ik er nog genoeg in mijn kast staan die ik nog niet heb gelezen en heb ik onlangs twee prachtboeken geschenk gekregen. Vereniging het Spinozahuis zond me een vriendelijke brief toe met ook daarbij twee werken - die ik overigens in 2 uurtjes uit had. 

Wat wel lijkt is alsof ik nu weg ben uit Nederland, iedereen in Nederland plots het zwaarder te verduren krijgt. Dit klinkt eigenlijk te arrogant, maar ik kan niks aan de problemen van de mensen om mij heen doen. Met dank aan de overheid zitten veel van mijn vrienden in de geldproblemen. Het constante gehannes met wel of geen basisbeurs of wel of geen lening maakt niet veel goed. Het huidige onderwijs is te weinig gericht op persoonlijke ontwikkeling - iedereen moet zo snel mogelijk een baan zien te krijgen. Ik zie niet in waarom de overheid hier op af stevent, want tegenwoordig krijg je alleen nog een baan als je onderbetaald wilt krijgen of loodgieter of ICT'er bent. 

Het vriendinnetje uit Antwerpen vertelde me ook bewust te hebben gekozen voor een niet-universitaire opleiding. De meeste banen zitten nu eenmaal in de niet-universitaire sfeer, of je wilt onderbetaald krijgen. 

Ik was van plan om in de tijd hier aan school te werken, maar ik heb voornamelijk aan het schilderij gemaakt wat nog geen eens voor school is. Ik moet nog een eigen project gaan verzinnen, en ja, dolgraag zal ik iets met de Spinozistische filosofie doen maar aangezien een van mijn docenten mij nog herinnerde als het Spinoza-meisje probeer ik dat plan een beetje naar achteren te schuiven. Ergens wil ik heel graag iets doen met wiskunde, of ik wil iets doen met de huidige manier van geloven. Geloof bestaat amper meer in de theologie - kijk maar naar die lachwekkende site van mijnkerk.nl. Allemaal persoonlijke verhalen - geloof is iets persoonlijks geworden, niet iets algemeens en met amper universele waarheden. Ik weet niet of ik dit zo'n goede ontwikkeling vind; binnen de theologie kan men nog discussiëren, let op mijn woorden: binnen de theologie. Maar binnen het kader van persoonlijke ervaring kan men niet meer oordelen over waar of onwaar, dus daarmee is geloven ook gelijk legitiem geworden, wat ik vind neigen naar bijgeloof. 

Het portretteren van de kassajuffrouwen van de Delhaise lijkt me ook nog wel wat - maar ik zie daar geen kunst-filosofische reden voor. Ook wil ik nog steeds mijn project om Bouquet-reeks  romannetjes om te toveren naar poëzie. Ik zal mijn plannen wel voorleggen aan mijn docent vandaag. 

Wat ik ook nog moet vertellen, is over mijn spetterende liefdesleven. Ik heb onlangs mijn future husband euh, ontmoet. Een vriendin besloot om deze jongeman Bertrand te gaan noemen, wat ik een goed idee vind, want dat is de voornaam van een van mijn favoriete filosofen. Ik kwam hem tegen terwijl ik zat te lezen in de gangen, hij praatte op skype in een vreemde taal tegen zijn computer. 

'Si si. Bro pitroetski. Stijot' (Het was of Portugees, of Hongaars of Roemeens, zoiets)

Toen kwam hij naar me toe, terwijl hij zocht in zijn pakje met peuken. Hij lachte;

'Do you have a light?'

Ik, verbaasd dat hij überhaupt tegen me sprak, antwoordde met een zeer charmant:

'Nee, sorrie' 

Toen lachte hij weer, toen stormde de klas waar ik naar binnen moest naar buiten en trok een vriendin me mee - ik heb hem nooit meer terug gezien. Heb ik verder nog iets te melden? Nee, behalve dat ik moet opschieten. 

Salut! Of beter: Saluuut hèe