Ik weet eindelijk waarom ik moslima's er altijd zo mooi uit vind zien. Ze lijken een beetje op begin 20 eeuwse vrouwen, die zich kleden naar de stijl van Paul Poiret, maar dan iets soberder. Het gaf mij een grote blijheid te ontdekken waarom ik dat altijd heb gedacht.
Ook kwam ik tot conclusie dat de dialogen om mij heen enorme inspiratie geven. Vandaag had ik mijn hoofd op de tafel gelegd, mijn ogen gesloten, ik viel bijna in slaap. Ik hoorde: 'De vogeltjesdans, waar gaat die eigenlijk over? Over... vogels?' Met iemand anders voerde ik ooit een gesprek over welke groente het leukst was om te snijden. Ze had een hekel aan broccoli, omdat deze altijd weg rolde van haar plankje. Ik hoorde vandaag twee extravagante oudere dames praten. 'Nee, kind, e-mailen, dat kan jij ook! Is heel makkelijk!' schreeuwden ze over het perron. Dialogen, ze zijn me waardevol.
Zelf hield ik een dialoog, enkele dagen geleden met een vriendin/klasgenoot van me. Ik ben nu al bijna drie weken in constante toestand van om zes uur opstaan, keihard werken, en weer rond 1 uur naar bed te gaan. Dit slokt aardig wat op en ik ben verbaasd dat mijn lichaam het zo lang volhoudt, op enkele instortingen van moeheid na. De sfeer op mijn school is meestal zeer gemoedelijk, maar je merkt dat nu iedereen doodmoe is. Bij elke vraag wordt je afgesnauwd. Vandaag zette ik een tafel neer op de gang, toen er meteen een meisje naar ons toe kwam: Of we meteen nu die tafel weg wilden halen, want ze moest zich voorbereiden op haar schouw en dit kon echt niet.
Het vissenstilleven is af. Ik heb er tot 10 uur 's avonds aan gewerkt, wat een wonder was. Er zijn mensen tot half vijf 's ochtends door gegaan om hem af te krijgen. Neem van me aan, drie weken vroeg opstaan en vervolgens tot 1 à 4 uur 's nachts doorwerken is geen pretje. Het gesprek met mijn vriendin ging hier over.
Ik vertelde haar dat ik mij nog meer gedetermineerd voel als normaal. Ik denk niet meer na, ik stap als een robot mijn bed uit, want het moet. Afgelopen maandag stapte ik de douche uit, toen ik als eerste mijn nieuwe gedachte de wereld in slingerde : 'Ik ga maar eens een mandarijn eten', was het zinnigste wat op dat moment in me kwam. De vriendin vertelde me: 'Ik zweef, ik voel de grond niet meer. Mijn bewustzijn is er nog niet helemaal'. En dat kon ik alleen maar beamen. Dat zweven, is zeer raar. Je staat op, je reist, je loopt naar school, maar maakt het niet meer bewust mee.
De mooiste cadeaus krijg je van de bewonderigswaardigste mensen. Een vriendin van me gaf me afgelopen dinsdag, terwijl ze jarig was, mij een cadeau: Een foldertje die ze in haar handen had gedrukt gekregen van Jehova's getuigen. Ik vertelde haar dat ze als ze nog meer foldertjes had ze naar mij kon toesturen. Ik ben er nog steeds enorm blij mee. Het betreft een foldertje van een onuitgesproken lelijkheid qua vorm en inhoud. De buitenkant betreft een zeer gemoedelijk plaatje van 2 donkere, Barack-Obama-achtige mensen met een grote lach, in een Zweeds landschap. Op de achtergrond staan er bergen met sneeuw, een kastanjeboom met herfstbladeren, een eland en verder op een blanke, blonde vrouw op een paard. Daar boven een tekst in de trant van: 'HET EINDE IS NABIJ'. Binnen staat er een geweldig amusant verhaal over dat 'God de mens de vrije wil heeft gegeven', dat 'de mens is geen robot', dat wanneer de messias komt het einde der tijden is aangebroken, iets vaags over 'zelfs de onrechtvaardigen zullen opstaan uit de dood', en in de conclusie staat er dat alleen de mensen die geloven voor in de eeuwigheid zullen leven. Kijk, dit is mij meer dan honderden euro's waard. Het is prachtig. Ik zal nader uitleggen waarom.
Een klasgenoot zei vandaag tegen mij: Je zei iets, net tegen iemand. Iets van 'Ik vind saaie dingen heel leuk'. Ik heb dat waarschijnlijk in onbewustzijn gedaan, maar ik ben het wel met mezelf eens. Al het saaie, al het truttige, alle kitsch, en vooral al het lelijke fascineert mij enorm. Ik kan enorm enthousiast raken van lelijkheid. Ik riep ooit uit, nadat ik een druk had gemaakt van een lino, verrukt: Ah, wat is hij lelijk! Ik heb een voorliefde voor verlaten kantoorpanden, betonnen vlaktes, verlaten huizen. Een voorliefde voor vreselijke appartementen uit de jaren 60, snelwegkunst, krotjten, witte marmeren beelden. Ik kocht laatst een roos voor mijn school. Ik kreeg er een folie om heengewikkeld met panterprint. Mijn dag kon niet beter. Het intresseert mij mateloos wat voor de een uitermate kitsch is, voor de ander esthetisch kan zijn. Ik bedoel, stel, je hebt een bloemenwinkel. Deze stralen altijd een bepaalde sfeer van chique en handwerk uit. Een mevrouw besteld een mooi chique boeket van rode rozen. Je maakt het, prachtig allemaal, en wat doe je er om heen? Een goedkoop folietje met panterprint. Het is geniaal.
Zo ook ben ik verzot op mijn foldertje van de Jehova's Getuigen. Het is gewoon afschuwelijk lelijk dat ik er kan naar blijven kijken. Mensen met Barack Obama tint, in Zweden is sowieso al een constrast. Het deed me denken aan de verlichte reclameborden met vliegvakanties naar zonnige oorden, geplaatst in regenachtige plekken. Daarnaast was er een groot inadequaat constrast tussen een winterse achtergrond (bergen met sneeuw), daarvoor een boom in herfstkleuren, en het gras was groen zoals in de zomer is. De mensen zaten in hun korte shirt. Nadat de wereld is vergaan, lopen mensen rond in hippe t-shirts, te lachen over het feit dat wellicht ongelovige familieleden naar de hel zijn gegaan. Ik kan niet anders zeggen: Het is gewoon prachtig. Esthetica vind je niet in volledig uitgedachte kunst. Dit is de ware esthetica.
Ook kwam ik tot conclusie dat de dialogen om mij heen enorme inspiratie geven. Vandaag had ik mijn hoofd op de tafel gelegd, mijn ogen gesloten, ik viel bijna in slaap. Ik hoorde: 'De vogeltjesdans, waar gaat die eigenlijk over? Over... vogels?' Met iemand anders voerde ik ooit een gesprek over welke groente het leukst was om te snijden. Ze had een hekel aan broccoli, omdat deze altijd weg rolde van haar plankje. Ik hoorde vandaag twee extravagante oudere dames praten. 'Nee, kind, e-mailen, dat kan jij ook! Is heel makkelijk!' schreeuwden ze over het perron. Dialogen, ze zijn me waardevol.
Zelf hield ik een dialoog, enkele dagen geleden met een vriendin/klasgenoot van me. Ik ben nu al bijna drie weken in constante toestand van om zes uur opstaan, keihard werken, en weer rond 1 uur naar bed te gaan. Dit slokt aardig wat op en ik ben verbaasd dat mijn lichaam het zo lang volhoudt, op enkele instortingen van moeheid na. De sfeer op mijn school is meestal zeer gemoedelijk, maar je merkt dat nu iedereen doodmoe is. Bij elke vraag wordt je afgesnauwd. Vandaag zette ik een tafel neer op de gang, toen er meteen een meisje naar ons toe kwam: Of we meteen nu die tafel weg wilden halen, want ze moest zich voorbereiden op haar schouw en dit kon echt niet.
Het vissenstilleven is af. Ik heb er tot 10 uur 's avonds aan gewerkt, wat een wonder was. Er zijn mensen tot half vijf 's ochtends door gegaan om hem af te krijgen. Neem van me aan, drie weken vroeg opstaan en vervolgens tot 1 à 4 uur 's nachts doorwerken is geen pretje. Het gesprek met mijn vriendin ging hier over.
Ik vertelde haar dat ik mij nog meer gedetermineerd voel als normaal. Ik denk niet meer na, ik stap als een robot mijn bed uit, want het moet. Afgelopen maandag stapte ik de douche uit, toen ik als eerste mijn nieuwe gedachte de wereld in slingerde : 'Ik ga maar eens een mandarijn eten', was het zinnigste wat op dat moment in me kwam. De vriendin vertelde me: 'Ik zweef, ik voel de grond niet meer. Mijn bewustzijn is er nog niet helemaal'. En dat kon ik alleen maar beamen. Dat zweven, is zeer raar. Je staat op, je reist, je loopt naar school, maar maakt het niet meer bewust mee.
De mooiste cadeaus krijg je van de bewonderigswaardigste mensen. Een vriendin van me gaf me afgelopen dinsdag, terwijl ze jarig was, mij een cadeau: Een foldertje die ze in haar handen had gedrukt gekregen van Jehova's getuigen. Ik vertelde haar dat ze als ze nog meer foldertjes had ze naar mij kon toesturen. Ik ben er nog steeds enorm blij mee. Het betreft een foldertje van een onuitgesproken lelijkheid qua vorm en inhoud. De buitenkant betreft een zeer gemoedelijk plaatje van 2 donkere, Barack-Obama-achtige mensen met een grote lach, in een Zweeds landschap. Op de achtergrond staan er bergen met sneeuw, een kastanjeboom met herfstbladeren, een eland en verder op een blanke, blonde vrouw op een paard. Daar boven een tekst in de trant van: 'HET EINDE IS NABIJ'. Binnen staat er een geweldig amusant verhaal over dat 'God de mens de vrije wil heeft gegeven', dat 'de mens is geen robot', dat wanneer de messias komt het einde der tijden is aangebroken, iets vaags over 'zelfs de onrechtvaardigen zullen opstaan uit de dood', en in de conclusie staat er dat alleen de mensen die geloven voor in de eeuwigheid zullen leven. Kijk, dit is mij meer dan honderden euro's waard. Het is prachtig. Ik zal nader uitleggen waarom.
Een klasgenoot zei vandaag tegen mij: Je zei iets, net tegen iemand. Iets van 'Ik vind saaie dingen heel leuk'. Ik heb dat waarschijnlijk in onbewustzijn gedaan, maar ik ben het wel met mezelf eens. Al het saaie, al het truttige, alle kitsch, en vooral al het lelijke fascineert mij enorm. Ik kan enorm enthousiast raken van lelijkheid. Ik riep ooit uit, nadat ik een druk had gemaakt van een lino, verrukt: Ah, wat is hij lelijk! Ik heb een voorliefde voor verlaten kantoorpanden, betonnen vlaktes, verlaten huizen. Een voorliefde voor vreselijke appartementen uit de jaren 60, snelwegkunst, krotjten, witte marmeren beelden. Ik kocht laatst een roos voor mijn school. Ik kreeg er een folie om heengewikkeld met panterprint. Mijn dag kon niet beter. Het intresseert mij mateloos wat voor de een uitermate kitsch is, voor de ander esthetisch kan zijn. Ik bedoel, stel, je hebt een bloemenwinkel. Deze stralen altijd een bepaalde sfeer van chique en handwerk uit. Een mevrouw besteld een mooi chique boeket van rode rozen. Je maakt het, prachtig allemaal, en wat doe je er om heen? Een goedkoop folietje met panterprint. Het is geniaal.
Zo ook ben ik verzot op mijn foldertje van de Jehova's Getuigen. Het is gewoon afschuwelijk lelijk dat ik er kan naar blijven kijken. Mensen met Barack Obama tint, in Zweden is sowieso al een constrast. Het deed me denken aan de verlichte reclameborden met vliegvakanties naar zonnige oorden, geplaatst in regenachtige plekken. Daarnaast was er een groot inadequaat constrast tussen een winterse achtergrond (bergen met sneeuw), daarvoor een boom in herfstkleuren, en het gras was groen zoals in de zomer is. De mensen zaten in hun korte shirt. Nadat de wereld is vergaan, lopen mensen rond in hippe t-shirts, te lachen over het feit dat wellicht ongelovige familieleden naar de hel zijn gegaan. Ik kan niet anders zeggen: Het is gewoon prachtig. Esthetica vind je niet in volledig uitgedachte kunst. Dit is de ware esthetica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten