Onmogelijke

Het was maandag toen het grote onmogelijke gebeurde: De jongeman met zijn eeuwige enorme bontmuts met flappen en al, is verschenen zonder, jawel, bontmuts. En met het afzetten van die muts verscheen ook het antwoord waarom hij die altijd op had: op zijn voorhoofd verschenen een aantal dikke rimpels, die er mij toe deden besluiten dat het geen jongeman meer was die ik op dertig schatte, maar een oude kerel van 40. Het mysterie is opgelost en zo kon het dat in volle enthousiasme 20 minuten later in de bus tegen mijn klasgenoten  het verhaal vertelde en er zo om moest lachen dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg waarop een klasgenootje om mij begon te lachen.

Naast dat ik mijn toetsenbord heb gesloopt, en dan met name de 'o' en waarom ik nu als een zot telkens op de 'o' druk wanneer ik een 'o' wil in drukken, zit mijn hoofd nog steeds met vragen die me beangstigen. Kunstacademia zijn slopend voor je. Het liefste zal ik nu even onderuit gezakt willen, maar dat is wel het laatste wat ik nu moet doen.

De dingen waar je blij van wordt: Alma Haser in het GUP-magazine.