(Er staat geen betere foto op internet)
Ik zal me door deze twee weken moeten doorloodsen. De verveling slaat toe.
En met de verveling slaat de 'waar moet het heen met mijn leven' toe en de eenzaamheid die ik daarna netjes wegredeneer maar telkens weer toeslaat wanneer ik ook maar één moment alleen ben. Ik gruwel bij het idee van een tussenjaar, of helemaal stoppen met studeren, of een pensioen. Laat me eeuwig tussen de mensen zijn, laat me waardering krijgen. Gisteren had ik een bruiloft van een klasgenootje in Nederhemert (Jawohl, wie komt daar ooit? Wij).
Maandag begint het schooljaar op het HKU. Maar niet voor mij - ik doe niet meer mee. Gek genoeg heb ik ontzettend veel zin in Illustratie jaar 2 op het HKU. Ik moet me er constant aan herinneren dat ik dat allemaal niet mee ga maken. Ik praat mezelf constant moed in, want mijn vrienden gaan dat niet doen - die willen dat ik blijf. En ik wil ook wel blijven, maar nee, absoluut niet! Ik wil weggaan! Maar toch ook weer blijven. In deze toestand van zijn lees ik meerdere boeken tegelijk, waarvan ik van de één nog maar een honderd bladzijdes hoef te gaan. Ik reis het liefst, want dan kan ik lezen. Echter zat ik vandaag een uur in de trein maar ik heb wezenloos voor me uitgestaard - er zaten twee boeken in mijn tas. Ik probeerde op internet de bijbel te lezen, wil het liefste constant bij mijn vrienden zijn maar toch ook weer alleen, heb mijn foto's niet laten ontwikkelen, mijn kamer is een rotzooi en ik heb vandaag mijn tijd besteed aan reizen van de Bijlmer naar huis, het oplossen van syllogismen, het kijken van een film die ik vroeger vaak keek, het dromen van heldendaden in Iran, één interessant artikel in de NRC gelezen betreft de wetenschapsfilosofie en bij een gebrek aan zelfvertrouwen heb ik keihard Charlie Parker opgezet en verlangt naar enkel dansen.
Ik zal me bijna schuldig voelen over zo weinig bescheidenheid - nog even en ik kan uit deze grauwe tijden van in een trui weggekropen achter de computer vluchten. Dan is er weer uitdaging en er is weer stress - och stress, ik heb je gemist. Van het tot half vier 's nachts nachtwerken, van het kilo's afvallen en van het je ongelooflijk helder voelen. Nu sluimeren bij mij in deze tijden van nietsdoen gevoelens rond van jaloezie, afgunst, eenzaamheid en neerslachtigheid. Ik moet wel zeggen dat ik deze makkelijker wegredeneer als eerst, maar neerslachtigheid blijft de lastigste. Nog even, geduld.
(Jean Dubuffet: La pointe au pitre, 1956, onder: detail)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten