"Ik lees dit toch later terug"

Ik ben eigenlijk geen bijzonder mens. Het is allemaal prima, zo heb ik het toch voor mijzelf aangenomen. Niet uit lust voor leven, maar uit angst voor die ene diepe ondergrond waar je dan niet te veel mag inkijken. Het soort van Harry Potter Spiegel die je toont waar je het liefste naar verlangt, maar je nu ook toont wat het meest nutteloze ter wereld is. We zijn vijf jaar later. Ik heb ooit vrienden gehad, ik heb vrienden verloren, ik heb vrienden gemaakt. Spijt heb ik nooit. Is dit wat vijf jaren doet? Een soort zwijgzame spiegel, een confrontatie, in deze stille omgeving? Er zitten al drie dagen lang een aantal vliegen in mijn kamer. Het zijn huisdieren geworden. Ik wil ze dood, maar ik spreek ook tegen ze. Ze hebben in hun vieze vliegenbrein een bepaald geheugen, heb ik gemerkt. Ze herkennen me, willen me, ze lopen over mijn benen met hun vuile pootjes. Afgelopen dagen denk ik veel na over de woorden die ik ben kwijt geraakt met de tijd. Het voelt alsof ik een lange, witte baard heb gekregen, het voelt alsof ik langzamerhand een kunstheup nodig zal hebben, en de mensen verwachten nog zo veel van me, jezus. Ik ben jaloers op vijf jaar terug. Is dit wat vijf jaren doet? Ik vraag mij af of die blije blije jaren gemeend waren. Ik denk van wel. Jaar één was tof, was leuk, was bijzonder. Ik was nog dat kind met haar boeken en haar licht ironische -maar-toch-ook-niet intellectuele eigenschappen. En dan kwam langzaam jaar twee, en ik had een wekker op mijn laptop moeten zetten om mij te herinneren dat ik moest eten. Daarna at ik niks meer. Ik had veel prentjes en knipsels op mijn muren hangen die tijd, en een daarvan was een artikel betreft acteurs die tot het uiterste gingen voor hun karakter: "Twee weken lang honger". Dat was ik, ik moest dat karakter worden. Ik viel flauw in de douche. Er was een dag waar ik mijn hele dag in bed bleef liggen, en dan in de avond dacht ik: Oké. Dat is depressie. Er volgden op die dag nog drie van zulke dagen. Ik was een geest, en dat was alles waar ik naar verlangde met mijn semi-intellectuele verlangens. Weg met het lichaam! Verwelkom de bittere geest, de monnik, de kluizenaar! Dat is nu bijna drie jaar terug. Ik heb geen spijt, van niks. Ik ben te lui om over spijt na te denken. Nu studeer ik na vijf jaar af. In alle eerlijkheid, het is niet zoals ik het gehoopt had. Ik herinner me, dat in jaar één, ik mij bedacht dat ik waarschijnlijk wat pijn zou gaan lijden, dat ik me soms verdrietig zou voelen, dat het soms zwaar zou zijn, maar dat het het allemaal waard ging zijn. Helaas ging ik die pijn opzoeken, om mezelf te sterken, te beschermen, weet ik veel wat. Het is lang geleden. Maar ik was het, die persoon, ik & ik, een zeer domme en stomme ik. Het is nu meer dan een jaar geleden dat ik medicijnen nam en ik mijzelf niet meer depressief mocht en kon noemen. Het is allemaal prima zo. Zo is het gegaan. 

Freshpost

Sindskort ben ik onderdeel van zowel de redactie als de beeldredactie van FreshPost, Een open platvorm waarbij  "iedereen met een beetje schrijftalent, een stel hersens en een goed verwoorde mening een bijdrage kan leveren aan deze website"

Mijn eerste artikel heb ik nu geschreven, en gaat over de fictionele waarheid van een goed en een kwaad, en hoe onze menselijke geest daarop reageert. Mijn artikel:

http://www.freshpost.nl/2014/09/22/harry-potter-en-de-hokjesdenkers/

De dingen 2

Ze zeggen dat taal een van mijn beste uitdrukkingsmogelijkheden is. Maar ik wil van alles duiden maar de woorden schikken constant niet. Ik wil uiten wat ik wil, en wat ik voel, en wat ik weet en waarvan ik droom; maar de angst dat verkeerd te verwoorden is krachtig. Helaas bestaat de taal enkel buiten onszelf. De dingen worden pas duidelijk als ze uitgesproken zijn. Je kennis is pas helder als je die aan de ganse wereld kan uitleggen, je psyche pas herkenbaar voor een empathisch vermogen van een ander wanneer je jouw complete complexiteit kan omzetten in woorden en zinnen.  Deze beklemmende woorden en zinnen. Een mens had zich zo bedacht complete literatuur te lezen om zo zichzelf te kunnen verwoorden, woorden die geen mens maar de schrijver hem had geleerd. En zo eindigde het met dat de actrice de woorden ‘Niets menselijk is mij vreemd’ sprak over haar komende scheiding.

- Tekenen gemaakt door mij gedurende deze vakantie, in Den Haag, Nieuwkoop en Leije. -

Macht noch invloed

Verdriet verlamt eerst en verandert dan, na wat positieve preken, in moed. En zo ook besloot ik na een verdrietige dag, om, de volgende dag de dagen zoals ik ze geleefd heb te veranderen, naar hoe ik het zou willen: met veel moed. Een heuse wereldreis had ik al gepland, van Leiden naar Den Haag naar Rijnsburg en weer terug. De bussen en de treinen had ik opgeschreven op een papiertje. Ik ben wellicht een held op sokken, maar voor deze ene dag zal ik mijn schoenen aantrekken, zo ontstaat bij mij de positieve gedachte.

Op dat moment hoor ik een afgrijselijk krijsen vervolgd door gebrabbel. Het blijken mijn kat en een buurkat te zijn. Geen zin in een slapeloze nacht pak ik wat steentjes van het grind op en gooi ze, maar ze reageren niet. Na nog een keer gooien vliegen ze elkaar in de haren. Weer gooi ik, maar ze rennen weg. Even weet ik de aandacht van mijn kat te trekken, maar die kijkt mij aan en stort zich weer op het gevecht. Bij elk steentje dat ik gooi barst de bom weer los. Ik fluit, de katten zijn stil. Boven ons hoofd gaat een enorm vliegtuig zoals een zware basso profondo in een concert. Ik kijk naar boven terwijl het enorme ding zich door de hemel voortbeweegt. Het maakt me stil. Boven het vliegtuig de immense sterrenhemel die alles doet vernietigen en waar mijn ogen zich al snel op vestigen. Het maakt me nog stiller. De katten kijken niet en starten met hun gejank. Nog drie steentjes in mijn hand, maar zelfs in een kattengevecht heb ik macht nog invloed. Langzaam loop ik weer terug,  per meter laat ik een steentje vallen.

Morgen ga ik naar Leiden, Den Haag en naar Rijnsburg toe, maar alle moed is mij weer ontnomen.

Ziek

Uitgerekend in de tijd dan men van je verwacht dat je zult springen, dansen, vrijen, varen, zwemmen en eindeloze gesprekken voert met vrienden en veel wijn, ben ik ziek. Vakanties vieren - ik ben er niet goed in. Ten eerste is er de afwezigheid van hetgeen wat de rest van het jaar domineert, school, waardoor ik me nu kapot verveel. Het constante touwtrekken en tikkertje tussen de kritiek die je krijgt en het werk dat je maakt, het flierljeppen over zaken waar je je nu eenmaal over heen moet zetten, ik mis het allemaal.

Ten tweede: nu is het vakantie en ben ik ziek. Althans, ik voel me ziek. De hele dag loop ik al met een thermometer in mijn oor, hopende dat mijn lichaamstemperatuur nu eens boven de 38 graden uitkomt (dat kwam die alleen in de ochtend). Gisteren heb ik de hele dag niks kunnen eten waardoor ik om 4 uur 's nachts nog aan de rijstwafels ging, vandaag heb ik afwisselend geslapen en Een dwaze maagd van Ida Simons gelezen.

Op facebook staan er talloze foto's van mensen die leuke levens leiden, naar festivals gaan, biertjes drinken terwijl ze genieten van de zon, en voor de rest is niemand er online: waarom zal je met dit weer binnen zitten? Alleen ik raak ziek van de zon en haar warmte en blijf veilig binnen. Het is overigens niet zo dat ik enkel voor kluizenaar speel: zo ben ik bijvoorbeeld woensdag nog naar de parade geweest, een zeer fijne ervaring. De vrijdag sprak ik nog af met een vriendin, die, tot mijn verbazing, sprak over het gaan naar een museum met mij, a-cultureel dat ze is.

De rest van de tijd probeer ik het huis te onderhouden. Als ik later ooit een huis heb, dan zal dat geen groot huis worden. Normaal gesproken doen mijn ouders het huis met drie personen: mijn ouders en de hulp. Nu ben ik degene die na 4 dagen plots er aan denkt dat ook de planten buiten water moeten hebben (oeps). Ik ben ook degene die naar de strijkkamer loopt en daar een enorme stapel kleding aantreft, dat mij gekreukt vragend aankijkt. Gisteren kwam ik er achter dat mijn lievelingsjurk van wol was, en helaas is deze nu 5 maten gekrompen, waardoor ik hem niet meer aan kan. Als ik het huis echt schoon zal willen hebben, dan had ik geen vakantie meer. En zeker nu ik ziek ben ziet het huis er uit alsof er een kunststudent woont. Al met al sliep mijn kat wel de hele dag bij me, waardoor ik me net iets beter voelde.

Overigens heb ik ook een marathon Britse detectives uit de jaren 90 gehouden, waar het acteren van zeer hoog niveau was. 

Het ik-tijdperk en mijn eerste dag in Luxemburg

{ Heden ten dagen ben ik met een vriendin op vakantie: vanochtend zijn wij vertrokken met de trein richting Luxemburg. Overmorgen gaan wij dan weer richting Düsseldorf waar we nog eens drie dagen verblijven. Hier in het hotel schreef ik het volgende:  }

"Het ik-tijdperk"

Sinds dat wij onze beweringen niet meer in veralgemenende, abstraherende of metafysische termen kunnen vatten, is het het ook onmogelijk om nog te kunnen praten over 'de mens'. Wij zijn, heden ten dagen, zonder enige voorkennis, niet meer in staat om nog conclusies trekken over de mens, enkel gebaseerd op de rede. We zijn dan te bang dat wij dingen over het hoofd zien. Het is daarom dat wij tegenwoordig in een ik-tijdperk leven: als wij geen uitspraken meer kunnen doen over 'de mens', of, 'de Nederlander' (onze koningin durfde het ook niet aan), dan komt de meest waarheidsgetrouwe kennis enkel nog van en over onszelf, omdat wij nu eenmaal onszelf zijn en ons enkel kunnen inleven via ons eigen referentiekader. Omdat wij geen zinvolle bijdrage meer kunnen leveren aan een algemeen en overkoepelend wereldbeeld (zoiets wordt door velen ook verworpen), stellen wij de wereld ons nu voor als een onsamenhangende lappendeken: ieder mens was al uniek, maar nu is iedereen unieker dan ooit. Het enige verband wat de moderne mens nog heeft, is zijn unicum. Mensen vormen tegenwoordig niet meer groepen omdat ze een positief kenmerk hebben, maar omdat ze of een negatief kenmerk hebben, of, een positief kenmerk die zich voordoet als negatief kenmerk. Mensen vormen zich nu groepen gebaseerd op hun eigen, unieke eigenschappen. 

In dat verlangen naar het 'uniek-zijn' is ook het verlangen naar zelf-kennis toegenomen. Zonder zelf-kennis veralgemeen je je zelf, waarmee je jezelf afzondert in dit tijdperk dat je juist met je uniek-Zijn mag rondlopen. Uitzondering is wanneer je je eigen veralgemening weet om te zetten naar juíst een een uniek kenmerk, dat de veralgemening van jezelf jouw eigen, unieke identiteit gaat vormen. 

Met dat verlangen is elk aspect van het mensenleven ook een constante van zelf-onderzoek geworden. Zelf onderzoek is iets van alle tijden: maar het nam pas echt grotere vormen aan met de Renaissance. De bewuste mens van die tijd begon met het schrijven van dagboeken en autobiografieën, zij begonnen hun eigen, aardse leven over te denken, en niet met op het oog het hiernamaals, maar enkel uit nieuwsgierigheid naar zichzelf. In dat opzicht lijkt de hedendaagse mens op de mens van de rinascìta: het is benieuwd naar zichzelf, naar wat het kan en waar dat kunnen op houdt, al neemt de hedendaagse mens minder snel genoegen er mee wanneer die grens zeer dichtbij blijkt te liggen. Zo komen de zelfbewust en de nieuwsgierige mens van de Renaissance en de in vooruitgang door innoverende techniek gelovende mens van de Verlichting ten samen in de hedendaagse mens (deze heeft echter nog veel meer kenmerken, maar die kan ik niet allemaal bespreken). 

Dat de mens aan zelfonderzoek doet, is nu ook deel geworden van zijn openbare identiteit. Waar vroeger gebreken angstvallig werden verborgen of stil gehouden, is nu de bewondering voor de kwetsbare mens. Dat de kwetsbare mens eigenlijk nu enkel erkenning zoekt voor de 'moed'waarmee hij zijn gebreken toont, wordt nog wel eens vergeten. Kwetsbaarheid suggereert wellicht een bepaalde onzekerheid of naïviteit, maar tegenwoordig is het juist een teken van zelfverzekerdheid. Het vergt juist deze zelfverzekerdheid, zo denkt men, om al die gebreken altijd in de openbaarheid te tonen, dag en nacht, ook op internet. Ik ben hier geneigd te denken dat men enkel zijn bewondering (vanuit jaloersheid?) uit spreekt voor de zelfverzekerheid er achter, dan daadwerkelijkheid voor het tonen van de gebreken (of, in andere gevallen, juist de positieve eigenschappen). 

Dat men angstig is om vergeten en verstoten te worden, is van alle tijden. Maar het paradoxale van deze tijd is dat men zich constant gedraagt als verstotene, de wereldvreemde, de altijd weer 'lekker anders' (wellicht geërfd vanuit de Romantiek en de Avant-Gardistische stroming?), juist om zo niet vergeten te worden. We hebben behoefte aan een constante schreeuw van aandacht, wellicht omdat we misschien juist zo individualistisch zijn geworden. Het is zoals een kind het soms prettig vind om te huilen, zodat het ook een keer bij de juf  of meester op schoot kan. En wij kunnen die aandacht voor ons op eisen, daar zijn wij niet te beschroomd voor. 

Er is echter ook één groot verschil tussen de hedendaagse mens en de mens van de Renaissance: beiden zijn ze nieuwsgierig en onderzoekend, maar kenmerkend voor de beroemde homo-universalis en dergelijke van de 13e en 14e eeuw, is naast zijn interesse voor zijn eigen zijn, ook zijn neiging de algemene mens centraal te zetten, de mens als autonome, scheppende kracht. De hedendaagse mens heeft deze veralgemenisering verworpen, en concentreert zich nu enkel nog maar rondom het 'ik'. Wij vormen onze eigen meningen (althans, dat trachten wij vaak), in plaats van te denken binnen vooropgestelde politieke of sociaal-maatschappelijke kaders of zuilen met een eigen programma. We zijn zo bewust van onszelf geworden, dat de christenen beginnen te klagen over een hiaat in de onvoorwaardelijke naastenliefde. Of zoiets bestaat kan ik nu niet bewijzen, dus dat laat ik het. 

Zo heeft ook de filosofie een 'nuttig' karakter gekregen. Met het post-moderne ontstond het grootste bewustzijn van de historie die wij ooit in de geschiedenis hebben gekend. Om, na destructieve en zeer kritische periodes, de filosofie een handje te helpen, ontstond het idee dat dit geschiedkundig bewustzijn ook kon werken voor de filosofie. Dit verklaart de enorme wildgroei aan 'geschiedenissen van de filosofie' (de filosoferende mens maakte er vervolgens filosofie van de geschiedenis van de filosofie van, het geen onvermijdelijk was). Nu, in dit naamloze tijdperk, heeft dit ook zo zijn uitwerkingen. Wij hebben enorm veel kennis van onze voorafgaande filosofen. De hedendaagse mens is hiermee aan de slag gegaan, en met welk doel? Zelfinzicht. Dit verklaart ook de populariteit van filosofische bewegingen zoals de School of Life van Alain de Botton. De naam zegt het al: Jij bent pas mens, als jij zult leren in dit leven. Je bent al niet, nee, jij bent kneedbaar zolang je je zelf kent, en wij kunnen jouw zelf leren kennen. (Wellicht is de laatste metafysische mythe het bestaan van een algemeen 'ik', een ik die een bepaalde eeuwige waarde bezit.). We hebben controle zolang wij begrijpen hoe wij zelf werken, ons eigen, unieke werken, maar hoe de ander werkt, is tegenwoordig minder begrip voor. Over het laatste ben ik bang dat als ik hier verder mijn mening over uit, ik zal komen met dwaze, impulsieve en irrationele beweringen. Derhalve laat ik het hierbij. 

*ik zal hier een prentje bij kunnen plakken, maar wat ook kan is dat je een selfie maakt en deze hierbij denkt*

Lang weg geweest

Het is alweer een semester geleden dat ik hier op deze blog iets heb geplaatst. Een van de redenen dat ik hier amper op zet is eigenlijk nogal oppervlakkig: De laatste jaren wordt Blogger wat verwaarloosd en wat er ooit mooi en hedendaags uitzag ziet er nu uit (Tumblr heeft veel meer opties voor een lay-out) als te rommelig. Mijn tekeningen plaats ik hier niet meer op, deze zijn verhuisd naar http://lotteegtbertsillustraties.tumblr.com/ - Net was 'professioneler' dan een blogspot. Op http://lottedingen.tumblr.com/ heb ik enkele teksten neer gezet, maar dat is niet zo'n groot succes. Je hebt van die mensen die graag zichzelf promoten via allerlei sociale media, maar aangezien ik graag wil doen aan het ideaal van de 'bescheiden mens' heb ik het daar niet zo op, met als gevolg dat ik niet zo populair ben op tumblr, het geen ik niet erg vind.

Ik twijfel er aan om hier mijn gedachten verder te delen, aangezien ik me erger aan de walgelijke lay-out van het geheel, maar ook omdat ik wellicht ouder ben geworden en vaker wijselijk mijn mond houd. Ik ben wat dat betreft gewoon weg wat stiller geworden, niet alleen op het wereldwijde web. Sinds ik in België woon is een oude karaktereigenschap van me volledig terug gekomen, het van een afstand analyserende zit er weer vol op in bij mij. Ik heb er naar gestreefd om realistischer en redelijker te worden, want te vaak vond ik mijzelf slachtoffer van mijn dwaze dromen, maar dit gaat nu een klein beetje ten koste van mijn eens zo fantasierijke verbeelding, al voel ik me wel iets meer thuis. Mijn geest is nog wel altijd zo vol als wat, en of dat goed is of niet weet ik niet, maar ik zal er maar mee moeten leven.

Wel ben ik over naar het volgend schooljaar (het 2e jaar aan het KASK), en daarvoor heb ik zeer goede kritieken gekregen. Ik ben dolblij dat ik gekozen heb voor Gent, aangezien ik nu veel meer weet wat ik eigenlijk wil doen met mijn kunstenaarschap. Op het HKU lag het al voor mij vast dat ik richting illustratie op zal gaan, maar het puur op het 'werken' gerichte verveelde me, daarom dat ik ook naar het KASK ben gegaan. Hier kreeg ik veel meer voor m'n kiezen, en moest ik plots gaan nadenken over wat ik maakte, wat echt heerlijk is. Ik ben er eigenlijk nog steeds verbaasd over dat ik op het HKU altijd die eeuwige middelmoot was, terwijl ik hier in Gent helemaal op mijn plaats zit. Volgend jaar wordt mijn hoofdvak dus geen Illustratie, al behoud ik wel enkele vakken. Illustratie blijft voor mij te beperkend, terwijl ik enorm interessante dingen lees over kunstenaars die in constante dialoog zijn met wetenschappers, filosofen of gewoonweg de samenleving. Als ik daar ook voor kan kiezen, waarom zou ik me dan beperken tot het enkel maken van leuke tekeningetjes? Daarnaast zijn er mensen die veel beter en slimmer tekenen dan ik. Ook kan ik in een richting als illustratie mijn voorliefde voor meer inhoudelijkere zaken niet kwijt.

Nu dat allemaal gemeld te hebben vind ik het toch weer fijn om zo een beetje rond te schrijven. We zien het wel, want het is vakantie. 

Dit is een ets en een zelfportret / 2014

Dit is werk dat ik o.a. gemaakt heb / 2014

Ik

Ah, ik zie nu in dat de jury's al weer weken geleden zijn. Goed nieuws, ik heb alles dik gehaald, op een vak na (maar ach, dat vak heb ik dit semester laten vallen en het cijfer wat ik gekregen had was toch tijdelijk dus het telt niet.)

Ik schreef een stukje voor mijn portfolio - ik besluit het hier naar te importeren.

Waarom ik nu in België zit:

1. ‘Liever heimwee dan Holland’ - Leo Vroman (Gouda, 1915- 2014)

2. Ik ben Europeaan 

Waarom gesprekken met mij soms uitlopen op ongemakkelijke toestanden:

1. Volgens een vriendin ben ik ‘Zeer intelligent maar sociaal heel erg dom.’

Waar ik nu zoal aan denk:

1. Ik zit hier niet goed op de kunstacademie.

2. Ik zit hier op de kunstacademie helemaal op mijn plek. 

3. ‘Er is niets buiten de taal’

4. Sociale omgangsregels 

5. Heeft eeuwigheid een begin? Of is een eeuwigheid met een begin een          ander soort eeuwigheid?

6. Noemen wij God wat buiten ons kenvermogen ligt, dus, wij kennen enkel wat wij kunnen kennen - en wij kunnen hetgeen kennen enkel wat wij reeds of in de toekomst kennen, maar dan blijft er het niet-kennen, dat je niet kan kennen, aangezien het een niet-kennen is, als God daar nu in valt - dan zouden wij geen moeite hoeven te doen om datgeen te kennen, of er zelfs maar enkele aandacht aan te besteden. 

7. De middenmoot’er of net-nieter om mijzelf maar even te citeren:

"De net-nieter is als de eerste bloeier in een boeket: Ze wekken veel enthousiasme, maar dan verslappen ze, en geraken stilletjes vergeten wanneer de andere laatbloeiers zich van hun beste kan laten zien. De net-nieter is veelbelovend, maar laat er nu net iemand anders zijn die nog veelbelovender is. De net-nieter is het allemaal nèt niet."

Examens/jury

Sorry voor de lange stilte, maar ik heb deze week examens plus jury dus mijn lichaam is geheel gevuld met spanning. Om me moed bij te brengen heb ik dit maar als achtergrond gezet op mijn computer:

Het paradijs op aarde

Paradijstuintje, ca. 1410-1420, (Boijmans)

Wat mij niet minder ongerijmd voor komt dan dat iemand, omdat hij niet gelooft dat hij zijn Lichaam in alle eeuwigheid met kostelijke spijzen zal kunnen voeden, zich liever maar verzadigt met vergiften en doodbrengende zaken; of dat hij, inziende dat de Geest niet eeuwig of onsterfelijk is, liever krankzinnig zou willen zijn en zonder Rede leven. E/V/41

---

Lippo Memmi/Simone Martini - annunciatie (1333)

'Er zijn lieden, die zich verbeelden dat God, evenals een mens, uit een lichaam en ziel bestaat en onderhevig is aan hartstochten.' Spinoza, E/ I/15

‘Ik heb nog nooit engelen gezien. Toon mij een engel en ik zal er een schilderen’ Courbet

(Het onderste schilderij is een van mijn favorieten uit mijn zelf bedachte reeks 'grappigste christelijke schilderijen ooit', waaronder ander ook deze toebehoort naar mijn mening)

Houtsnede

Jaa, hij is nu eindelijk af!

een hand om haar tengere schouders.

versmolt zich een met de hare.

Die kus (...)

Door gretige moed

werd de duw tegen zacht. 

Tekenen

-Tekenen bij tekenen - een van mijn lievelingsvakken. De foto's hebben een wat slechte kwaliteit, excuseer. 

Bezittrig

Wat leuk om 4 uur bezig te zijn met een houtsnede en van de 11 regels er nog maar 4 af te hebben, en er achter komen dat ik nu al een spellingsfout heb gemaakt. Hoeraa!

Tekenen, snelschets naar naaktmodel

super

Precies op de geboortedag van de grote filosoof moest ik naar de IKEA toe om mijn loodzware tafel terug te brengen omdat er een fabrieksfout inzit. Op de site stond duidelijk aangegeven: Zondag tot 18 uur open. Eerst heb ik die loodzware doos naar de tramhalte getild. Er liepen stelletjes hand in hand voorbij. Ik beeldde me in dat het net leek alsof ik hevig aan het knuffelen was met de kartonnen doos en deed toen mijn best niet te lachen. Ik zat moederziel alleen in de tram. De IKEA in Gent is op een plek die dezelfde sfeer heeft als alle plekken waar moderne architecten zijn op los gelaten die in een totaalplaatje denken, aan de totale sfeer van het geheel, aan de sociale-infrastructuur- je kent het. Maar dit was een van mijn surrealistische ervaringen ooit. Het begon langzaam te schemeren. Er was niemand, enkel de enorm grote gebouwen van de FlandersExpo en de IKEA. Ik liep over een enorme parkeerplaats, zonder auto's, en zonder bestrating. Ik liep dus door de modder. Ergens lag een verlaten spitskool, de bladeren vlogen over het enorme oppervlakte. Even later - ik liep niet zo snel, dat verdomde ding was veel te zwaar - kwam er een enorm plastieken doek voorbij vliegen. Er was enkel een gedempt geruis van de auto's. De Ikea zag er meer uit als een spookhuis dan een gezellig woonwarenhuis waar je gehaktballen voor een euro kan krijgen. Ik liep eerst de trappen op omdat ik via de uitgang naar binnen wilde gaan. Langzamerhand besefte ik me dat er niemand in de IKEA zelf was. Ik tuurde even naar binnen, de deuren gingen niet open, en heel de IKEA baadde in een kil tl-licht. Voor de uitgang stonden verlaten winkelkarretjes verspreid en je hoorde het suizen van de wind. Om naar de ingang te gaan moest ik weer naar beneden. Ik heb toen in een rebelse bui de niet werkende roltrap genomen die normaal gesproken enkel voor de winkelkarretjes is. Ik heb heel lang voor de ingang gestaan. Heel lang. Wat mijn vrees al was, werd het ook echt: die verdomde winkel was dicht. Dicht! Ik smste naar een vriendin: 'I'm really into vandalism now.' Toen belde ik, zoals een echte student betaamd, mijn moeder. Maar ik ben niks voor niks een Spinozist als het Spinozist-niet al in me zat. En van wie heb ik die fijne karaktertrekken? Inderdaad, van mijn moeder. 'Mam die IKEA is dicht!' 'Ja, daar kan je ook niks aan doen. Gewoon weer terug gaan. Ik kan er ook niks aan doen.Verstand op nul en weer terug gaan.' Ik heb toen nog heel lang voor het gebouw gestaan. De cola-flesjes in de automaat kosten 1,50. Vervolgens heb ik het ding weer opgepakt, hem twee keer uit mijn handen laten vallen, en binnen 20 minuten was ik weer thuis en verging ik van de buikpijn.

Ik moet zeggen, dit is een perfecte dag om mijn gemoedstoestand eeuwig blij ende rustig proberen te houden. Met dank aan mijn moeder is dat me redelijk gelukt. Ik heb wel luid zingend over die lege parkeerplaats gezongen die meer leek op een bouwput. Ik voelde me namelijk ook een beetje een bedoeïen, zo over die zandvlakte met dat loodzware ding, een uitputtende tocht lopende naar de IKEA in de eenzaamheid der woestijn. Soit, laten we dan nu nog de verjaardag van de grote filosoof eventjes snel vieren. Althans, vieren. Ik heb een taart proberen te maken vandaag, voor een vriendin die morgen jarig is. Het is ongelooflijk mislukt. Het is nu een koekjesdeeg-bodem met daarboven op niet-stijf-geklopte slagroom met daardoorheen hard geworden stukjes witte chocolade. Misschien kan ik er nog milkshake van maken - zonder keukenmachine.

----- update:

Mijn dag is goed. Dit is de reden daarvoor:

(Echt super blij dat ik een aap ben. Echt zo fijn he, groetjes!)

Onsamenhang.

Ik kreeg zojuist een brief binnen uit Salzburg van een onbekende jongeman. Een vriendin van me vond die jongen wel mijn 'future husband' en heeft er nu voor gezorgd dat die me schreef. Ik laat de brief aan haar maandag wel lezen, aangezien zijn handschrift soms zeer raadselachtig is. Voor ik die brief kreeg kocht ik een stokbrood en at hem op met humus. Nu moet ik opschieten want ik wil nog naar het museum en ik wil nog naar de stad toe. Mijn chauvage is uitgevallen en derhalve is het op dit ogenblik warmer buiten dan binnen. Donderdag kocht ik 'Een toekomst voor Europa' van Jürgen Habermas. En morgen ga ik chocoladetaart maken. Deze zomer ga ik naar Schotland toe. Nu nog werk vinden daar.

Onsamenhangend stukje, dit.

Stom genoeg twijfel ik nu al over mijn toekomst. Ik twijfel voornamelijk wat ik wil studeren hierna. Ik kan hier op het KASK mijn master doen en dat lijkt me stiekem heel erg leuk. Maar daarna rijst (? reist?) de vraag wat ik dáarna wil gaan doen. Ik zie hier in Leuven een master Kunstfilosofie, maar Leuven is nee. Bah, geen Leuven. Ik heb zelfs nog zitten te twijfelen aan Groningen, maar Groningen! Nee, dan nog liever Leuven. D'accord, laat ik hier een andere keer over na denken. Eerst naar het museum.

De droom van Constantijn - Pierro della Fransesca. 

Illustratie & Grafiek

Campus Etterbeek.

Twee weken geleden, op de dinsdag, ben ik naar een lezing betreft 'Spinoza's politiek realisme' gegaan. Ik was vastbesloten om objectieve notities te maken, maar dat is niet echt gelukt. Hier mijn spannende verhaal:

<< Campus Etterbeek lijkt op een modelwijk uit de jaren 50. Een beetje op de Bijlmer meets DDR. Binnen de hoge grijze betonnen panden bevindt zich een groen parkje met veel heuvels en looppaden. Als mieren ontstaan er plotseling stromen met studenten die alle kanten uit gaan. Ik zet mijn gezicht op Stoa en doe alsof ik hier elke dag ben. Ik verdwaal, twee keer. Ik vraag dan ook twee keer de weg en ben dan ook twee keer verkeerd gestuurd. Ik raak ook verward, want de studenten die ik zag zagen eruit als 13 en het gebouw was versierd met posters gemaakt door projectgroepjes. De klaslokalen lijken op ondergrondse lokalen die alleen gebruikt worden tijdens nucleaire rampen. Net op tijd loop ik lokaal 1.08 binnen. Een spraakverwarring met de jongeman waarbij ik me moet aanmelden. Anders dan de internetsite doet vermoeden, gaat dit geen flitsende lezing worden. Ik neem achterin plaats naast 3 oude kalende mannen met witte baarden. Het eerste wat ik op schrijf:

‘I have no idea what I’m doing.’

Het duurt even. Het ruikt er naar tandartsengeur en het klinkt er naar koffiegeklinkel. Het lokaal zit vol met oude mensen in oude-mensen-die-van-filosofie-houden kleding. Zulke kleding bestaat uit grote truien voor de mannen en wanordelijke blouses voor de dames. De man voor me heeft een glimmend achterhoofd waarop vaak geslagen lijkt. Even waan ik me op een ouderavond.

De man die de lezing geeft heeft twee brillen. En een dikke buik. Tijdens zijn college gaat er een mobiele telefoon af. In paniek grijpt een vrouw het ding. Als ze op een knopje drukt is het ding stil. Dan na een minuut begint het ding luid te piepen. De notuliste, die achter mij zit, zucht meerdere malen.

In de pauze ben ik weggepiept en door stakingen bij de NMBS kwam ik te laat aan op school. >>

Ik weet niet of het na de pauze nog interessant werd. De lezing was niet helemaal voor mijn doelgroep. Om heel eerlijk te zijn was alles wat ik heb meegeluisterd (voor de pauze) voornamelijk herhaling voor me. Het lag aan mij. De spreker was een aardige gast, het publiek luisterde netjes. Maar het tempo was van een slakkengang. Het ligt aan mij, ik ben de flitsende colleges bij DWDD gewend. Ik kan ook weinig zeggen over de inhoud. Het betrof voornamelijk Spinoza's positie binnen de politieke ideeën van zijn tijdgenoten. De man sprak zoal over de correspondentie tussen Spinoza en van Oldenburg, en nog even over More's Utopia. Ik weet niet waar de meneer over sprak na de pauze. Plots was er namelijk koffiepauze en ik bedacht me dat ik het niet leuk vond en dat ik naar school toe moest, plus dat ik een beetje bang was voor alle oude mensen die massaal aan de koffie zaten. Ik heb wel nog een prentje van onze spreker:

Voor de rest gaat alles prima in Gent. Ik heb amper een stem omdat ik verkouden ben, maar voor de rest gaat alles prima. De laatste tijd schrijf ik heel veel, heel korte stukken tekst zonder een einde, want ik houd van schrijven maar niet als er een verhaallijn in moet komen of als ik spanning moet opbouwen. Ik durf ze nu nog niet hier te delen. Ik weet ook dat iedereen hier langzamerhand naar Tumblr verhuist, en derhalve heb ik tumblr uitgeprobeerd, echter vind ik het vreselijk. Ik blijf hier. 

Illustratie

Schetsjes voor illustratie + één Fransception.