Vandaag was een dag als zo velen. De zon schijnt, en ik zit niet de godganse dag buiten in de zon om te zwemmen en te verbranden. Ik zit nu te twijfelen of ik het volgende bericht over mijn hekel over de zon zou laten gaan, of over mijn dag. Aangezien ik de titel: 'De Dag' heb gegeven laat ik het bij het tweede. Ik zei: De dag was als zo velen, want als de zon schijnt, en ik doe het tegenovergestelde van wat iedereen doet, dan klagen ze, vooral mijn ouders. Vandaag was het weliswaar wat minder, het geklaag, maar de sfeer blijft er altijd in. Volgens mij hebben mijn ouders het gevoel dat ik de hele dag niks doe, en dat is niet waar, al doe ik niet veel, maar te op hoeveel je doet als je aan het varen en aan het zonnen bent? Jup. Vandaag kreeg ik een enorme fijne dosis inspiratie die er uit moest, en heb ik collages gemaakt waar ik zelf zeer trots op ben. Ik voelde toenet een drang om ze te scannen, maar ja, de scanner liep vast en vervolgens kon hij geen verbinding meer maken, en de batterij van mijn camera was 'exhausted' (geniaal toch). Je kan daar boos om worden (dat was ik ook, 1 minuutje maar), maar als je je bedenkt dat het gewoon zo moest zijn dan kan ik daar wel wat meer mee leven. Nu weet ik dat hoop niet goed is, maar ik ben niet perfect dus ik hoop dat er een dag komt dat de scanner het weer doet. Trouwens, hoop is altijd beter dan vrees, want hoop is 'een onstandvastige Blijheid, ontsproten uit de voorstelling van iets toekomstigs of verledens, omrent het verloop waarvan wij in enig opzicht twijfelen', en vrees is 'een onstandvastige Droefheid, ontsproten uit de voorstelling van iets toekomstigs of verledens, omrent het verloop waarvan wij in enig opzicht twijfelen.' Derhalve is hoop dus beter, oftewel: in hoop verkeert een Blijdschap, en blijdschap is immers een 'lijding, waardoor de Geest tot grotere volmaaktheid overgaat'. En iedereen is er met mij wel over eens dat een overgang tot grotere volmaaktheid altijd beter is dan een overgang tot een geringer volmaaktheid.
Nu de zon. Ik houd welliswaar van de zon, de zon is gewoon de zon, maar de zon zou mij nooit liefhebben. De zon heeft mij ook niet lief. De zon haat mij evenmin, al lijkt het soms erop. De zon en ik, ik als ik buiten in het zonnetje zit. En ik verbrand niet snel, nou eigenlijk wel, maar ik vermoed dat het daar niet helemaal aan ligt. Zoals ik al eerder stelde hier in dit blog, was dat ik zeer gevoelig was voor invloeden buitenaf, en dat een groots deel van mijn karakter hierdoor is bepaald. En zo las ik ooit dat vroeger (vroegâh), een witte huid schoonheidsideaal was. Tel dit op bij een groot aantal artikelen over de zonnestraling in verband met huidkanker en rimpels, mijn persoonlijke voorkeur voor de schoonheid van Aziatische vrouwen (ik vind hen gewoon prachtig. Ik wil ook aziatisch zijn!), een grote voorliefde voor 'vroegâh' en een grote dosis eigenwijsheid et vòila: de 'ik houd misschien wel van de zon maar ik zit er liever niet in' was born. Althans, ik was natuurlijk al geboren, maar dit spreekt voorzich zelf. Ja, ik houd van de zon. De zon maakt me gelukkig (Vitamine D dus), de zon maakt andere mensen gelukkig (Vitamine D dus), de zon doet bloemen, planten en ander lieflijk kruid groeien en bloeien (fotosynthese dus) en de zon zorgt voor warmte.
Maar de zon maakt mij ook onzeker. Ik noem: Fietsen met een kort opwaaiend rokje, bikinini's die verschuiven, benen, oksels en bikinilijnen die allemaal massaal onthaard moeten worden met als gevolg een explosie aan exeem, rode bultjes en kriebel, kriebel en nog eens kriebel, ontsierende littekens op je rug die je oppeens vol ornaat moet gaan showen, iedereen die naar je kijkt, mannen die te veel naar je kijken, van dat soort werk. En het volgende geldt dan niet zozeer voor mij, maar wel voor velen vrouwen én mannen: Oppeens wordt je lichaam zichtbaar. En het gros van de wereld is niet tevreden met zijn lichaam. En nu ben ik wel tevreden met mijn lichaam, maar ook ik voel me altijd onzeker in twee korte lapjes stof. Ik loop nog liever in mijn ondergoed over straat dan in bikini, puur omdat mijn ondergoed goed zit, vast zit. Ook vervelend aan de zon is, en dat heb ik volgens mij deels aan mijn lichte zon-afkeer te wijten, is dat ik altijd exeem krijg als ik de zon op mijn bol krijg. Nog meer vervelend aan de zon? Ja, ik noem: Het dragen van een zonnebril, waardoor je niet meer zo leuk contact krijgt met mensen, het krijgen van hoofdpijn, en aanhoren van gesprekken als: 'Oh ik ben bruiner dan jij, hoe lang heb jij gisteren in de zon gezeten?' en de aanblik van iets te blote mensen.
De collages die ik heb gemaakt gaan over de verhouding tussen man en vrouw en wegzappen. Daarnaast heb ik de krant gelezen, een klein beetje door mijn Ethica gebladerd, en mijn levensdoel verzonnen: Ik ga een geïllustreerde Ethica uitgeven. Nee, echt, wat een gigageniaal plan. (Voor de mensen die mij kennen, stop(schrijf)woordjes zijn: gigageniaal, hihahilarisch en sic, latijns voor ja).
Ook heb ik me vermaakt op de facebookpagina van 'European atheïst, humanists and agnostics. Ik laat even een plaatje zien waar ik me zeer mee heb vermaakt, maar maar maar, je moet eerst op lees verder drukken....... (spannend he)
Nu de zon. Ik houd welliswaar van de zon, de zon is gewoon de zon, maar de zon zou mij nooit liefhebben. De zon heeft mij ook niet lief. De zon haat mij evenmin, al lijkt het soms erop. De zon en ik, ik als ik buiten in het zonnetje zit. En ik verbrand niet snel, nou eigenlijk wel, maar ik vermoed dat het daar niet helemaal aan ligt. Zoals ik al eerder stelde hier in dit blog, was dat ik zeer gevoelig was voor invloeden buitenaf, en dat een groots deel van mijn karakter hierdoor is bepaald. En zo las ik ooit dat vroeger (vroegâh), een witte huid schoonheidsideaal was. Tel dit op bij een groot aantal artikelen over de zonnestraling in verband met huidkanker en rimpels, mijn persoonlijke voorkeur voor de schoonheid van Aziatische vrouwen (ik vind hen gewoon prachtig. Ik wil ook aziatisch zijn!), een grote voorliefde voor 'vroegâh' en een grote dosis eigenwijsheid et vòila: de 'ik houd misschien wel van de zon maar ik zit er liever niet in' was born. Althans, ik was natuurlijk al geboren, maar dit spreekt voorzich zelf. Ja, ik houd van de zon. De zon maakt me gelukkig (Vitamine D dus), de zon maakt andere mensen gelukkig (Vitamine D dus), de zon doet bloemen, planten en ander lieflijk kruid groeien en bloeien (fotosynthese dus) en de zon zorgt voor warmte.
Maar de zon maakt mij ook onzeker. Ik noem: Fietsen met een kort opwaaiend rokje, bikinini's die verschuiven, benen, oksels en bikinilijnen die allemaal massaal onthaard moeten worden met als gevolg een explosie aan exeem, rode bultjes en kriebel, kriebel en nog eens kriebel, ontsierende littekens op je rug die je oppeens vol ornaat moet gaan showen, iedereen die naar je kijkt, mannen die te veel naar je kijken, van dat soort werk. En het volgende geldt dan niet zozeer voor mij, maar wel voor velen vrouwen én mannen: Oppeens wordt je lichaam zichtbaar. En het gros van de wereld is niet tevreden met zijn lichaam. En nu ben ik wel tevreden met mijn lichaam, maar ook ik voel me altijd onzeker in twee korte lapjes stof. Ik loop nog liever in mijn ondergoed over straat dan in bikini, puur omdat mijn ondergoed goed zit, vast zit. Ook vervelend aan de zon is, en dat heb ik volgens mij deels aan mijn lichte zon-afkeer te wijten, is dat ik altijd exeem krijg als ik de zon op mijn bol krijg. Nog meer vervelend aan de zon? Ja, ik noem: Het dragen van een zonnebril, waardoor je niet meer zo leuk contact krijgt met mensen, het krijgen van hoofdpijn, en aanhoren van gesprekken als: 'Oh ik ben bruiner dan jij, hoe lang heb jij gisteren in de zon gezeten?' en de aanblik van iets te blote mensen.
De collages die ik heb gemaakt gaan over de verhouding tussen man en vrouw en wegzappen. Daarnaast heb ik de krant gelezen, een klein beetje door mijn Ethica gebladerd, en mijn levensdoel verzonnen: Ik ga een geïllustreerde Ethica uitgeven. Nee, echt, wat een gigageniaal plan. (Voor de mensen die mij kennen, stop(schrijf)woordjes zijn: gigageniaal, hihahilarisch en sic, latijns voor ja).
Ook heb ik me vermaakt op de facebookpagina van 'European atheïst, humanists and agnostics. Ik laat even een plaatje zien waar ik me zeer mee heb vermaakt, maar maar maar, je moet eerst op lees verder drukken....... (spannend he)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten