Ik heb voor mijn school een recept van mezelf moeten maken. Ik weet het, mijn school is geweldig maar die opdracht hoort zo thuis bij een of andere InHolland studie communicatie waarbij je je diploma kan komen, je sais. Het recept voor mij ga ik jullie niet geven, omdat ik de opdracht niet serieus nam, maar ik geef wel een ingrediënt. 'Zwakte voor vertedering' schreef ik op.
Ja, zwakte voor vertedering is niet helemaal goed uit gedrukt. Het moest meer iets zijn als 'Zwakte voor dingen en handelingen die vertederen'. Ik kan namelijk erg vertederd raken van heel kleine dingen. In de vierde klas had ik geschiedenisles, en terwijl mijn leraar praatte over de uitvinding van de stoommachine probeerde de andere leraar op zijn zachtst de ijzeren lades van de archiefkast open te maken. Die handeling, met als einde dat de lades keihard weer dichtvielen, vertederde me zo erg dat ik nu nog steeds moet glimlachen als ik eraan denk. Die voorzichtige handeling, het tongetje bijna buiten boord, het schuren van de lades langs de kast, ongelooflijk lief.
Een recenter voorbeeld is dat we zo'n twee weken geleden in de klas zaten. We hebben een zeer grote groep dus de klaslokalen zijn vaak te klein en in iedergeval altijd te krap. Derhalve zitten we dan met zijn allen aan lange tafels, gezellig bij elkaar. Iemand had dropjes meegenomen en begon ze tijdens de les stiekem en zachtjes uit te delen. Iedereen bedankte, ik had er een te pakken gekregen - alleen de jongen tegenover mij niet. Ik weet nog heel goed hoe hij, op zijn zachts, probeerde te vragen: 'Mag ik alsjeblieft ook een dropje?'. Ik weet niet hoe of wat, maar om dat soort dingen smelt mijn hart. Iets minder was dat ik dan vervolgens hard de klas inriep: AH WAT SCHATTIG!
Ik zit even te denken hoe ik kom bij mijn vertederingsverhaal, maar ik weet het alweer.
Voor me ligt een boek van Miriam van Reijen, 'Spinoza. De geest is gewillig, maar het vlees is sterk.'. Als ik dit zo lees dan hoor ik eigenlijk mijn hoofd te schudden en mezelf in te denken dat ik misschien toch een grote boekenverslaving heb. Gelukkig is niets minder waar (althans, het is een beetje minder waar).
Zo als ik al zei had ik enkele dagen geleden een brandende vraag die ik vervolgens naar Stan Verdult (De Blog-meneer) had gestuurd, maar daarnaast ook nog naar Miriam van Reijen. De vraag was tenslotte naar aanleiding van haar boek. Na lang wachten concludeerde ik dat het emailadres waarschijnlijk verlopen was of dat ze zoveel fanmails kreeg dat de mijne in een hopeloze put met e-mails en spams zou verdwijnen en nooit meer terug gevonden zou worden. Gelukkig kreeg ik een zeer vrolijkmakend e-mailtje terug. Ze bedankte me voor de vraag, zei dat ze niets had om aan op te merken aan het antwoord van Stan, om vervolgens me, en nu komt het, te vragen of ik al haar boek 'De geest is gewillig maar het vlees is sterk' in mijn bezit had. Zo niet, kon ik mijn adres doorgeven en dat zou ze het me met alle plezier naar me toe sturen.
En nu zit ik hier dan, met een gratis boek maar prachtig boek. Ik was al zo vertederd door haar voorstel dat ik er verlegen van werd, maar nu ik ook nog eens een boek met daarbij een gesigneerd kaartje met daarop de Haagse versie van het portret van Spinoza zelf heb gekregen, ben ik nu even in de hemel. Zo veel vriendschappelijk en een bewonderingswaardig aanbod heb ik nog nooit gekregen. Daarom dank ik haar ook zo zeer!
Voorkant van een Russisch kinderboekje uit 1918.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten