Volgens mij heb ik al meerdere keren herhaald dat de ware esthetica zich in het alledaagse en het lelijke bevindt. Foto's zijn gemaakt in Den Haag, ik ben de naam van het museum vergeten, maar ik herinner me dat het Museum Meermanno was - tijdens de papierbiennale. De tweede foto had overigens prima een foto kunnen zijn van een postmodernistische installatie. Eigenlijk klopt alles aan de installatie. De kleur van de prullenbak correspondeert met die van de deur, het bordje met niet roken, het geheel neergezet achter een halfopen deur, tussen de degelijke 17e eeuwse schilderijtjes. Ik was even verward toen ik het geheel aantrof, eerst de schoonmaakster die stiekem tussen alle studenten door met haar Henry-stofzuiger kamertjes in- en uit ging. Daarna nog de deur die half open stond, was dit expres? Wat me nog het meest verwarde was dat naast het geheel ook een bordje met bijschrift, gebruikelijk naast een kunstwerk, hing. Jammer genoeg was het bordje bedoeld voor de degelijke schilderijtjes. Alles klopt - zelfs de vloer, die niet doorloopt. Ik bedank degene die per ongeluk de deur heeft open laten staan. Want het mooiste van het museum was toch wel dat. Al had ik die installatie in een museum mogen plaatsen dan had ik er Queenie II van Duane Hanson er naast gezet.
Ik moest nog aan je liefde voor het lelijke denken toen ik een lelijke kerstemail kreeg van een tante die net een photoshopcursus had gedaan. Het was een vijver met groene WordArt letters erin die aan de zijkanten van het woord groter waren dan in het midden van het woord en in de vijver was vaag een andere foto te zien. Er was nog een poppetje bijgeplakt, maar de witte achtergrond was niet helemaal netjes transparant gemaakt, waardoor er grassprieten door het poppetje liepen. Het had wel iets, inderdaad.
BeantwoordenVerwijderen