Odile Redon - de Cycloop

 

Er heerst nu bij mij een gevoel van constante spanning, en ik geraak er niet van af. Mijn geest heeft een bepaalde onnuttige scherpheid die me op de een of andere manier zo maakt dat ik me afkeer van de scherpheid waardoor ik lui geraak, waardoor ik me bewust word van de situatie en er zich in mijn geest weer diezelfde scherpheid en spanning ontstaat, waardoor weer die afkerigheid ontstaat etc. Het is als een rusteloos wachten op een trein waarvan je niet weet of hij komt of niet komt

 

Mijn gemoedstoestand is dan nog slechter geworden nu ik net een simpele rekensom niet hebben kunnen oplossen. Zelfs na het horen van het antwoord snap ik de logica er niet van. Ik moet dringend weer opnieuw leren rekenen. Ik hoor minister Bussemaker nu in mijn hoofd zeggen dat de samenleving te veel geld heeft gespendeerd om mij te leren rekenen, in de vorm van extra lestijd bijlessen, bijlesleraren, veel moeite en stressbestendige docenten, terwijl ik daar niks van heb opgestoken. Althans, tijdens zulke lessen wel, maar ik ben alles weer vergeten.

 

Ik had me voorgenomen dat ik nu beter zou kunnen rekenen omdat ik me nu vaker bezighoud met abstracte begrippen enz.. Niks is minder waar. Getallen zijn voor mij dingen waar je om heen kan lopen, en dan bedoel ik niet fysiek, maar dingen waar veel meer consequenties aanzitten. Ik voel me altijd een onbegrepen doch briljante wiskundige als ik aanzie hoe andere zogenaamd briljante wiskundigen heel veel consequenties van een getal laten liggen.

 

Daarom snap ik het simpele hoofdrekenen ook niet. Ik kan het zo slecht uitleggen. Maar met hoofdrekenen worden altijd bepaalde stappen gedaan waarvan men denkt dat ze heel logisch zijn, terwijl mij nooit uitgelegd is wáarom men die stappen doet, en waarom men geen andere stappen doet.