super

Precies op de geboortedag van de grote filosoof moest ik naar de IKEA toe om mijn loodzware tafel terug te brengen omdat er een fabrieksfout inzit. Op de site stond duidelijk aangegeven: Zondag tot 18 uur open. Eerst heb ik die loodzware doos naar de tramhalte getild. Er liepen stelletjes hand in hand voorbij. Ik beeldde me in dat het net leek alsof ik hevig aan het knuffelen was met de kartonnen doos en deed toen mijn best niet te lachen. Ik zat moederziel alleen in de tram. De IKEA in Gent is op een plek die dezelfde sfeer heeft als alle plekken waar moderne architecten zijn op los gelaten die in een totaalplaatje denken, aan de totale sfeer van het geheel, aan de sociale-infrastructuur- je kent het. Maar dit was een van mijn surrealistische ervaringen ooit. Het begon langzaam te schemeren. Er was niemand, enkel de enorm grote gebouwen van de FlandersExpo en de IKEA. Ik liep over een enorme parkeerplaats, zonder auto's, en zonder bestrating. Ik liep dus door de modder. Ergens lag een verlaten spitskool, de bladeren vlogen over het enorme oppervlakte. Even later - ik liep niet zo snel, dat verdomde ding was veel te zwaar - kwam er een enorm plastieken doek voorbij vliegen. Er was enkel een gedempt geruis van de auto's. De Ikea zag er meer uit als een spookhuis dan een gezellig woonwarenhuis waar je gehaktballen voor een euro kan krijgen. Ik liep eerst de trappen op omdat ik via de uitgang naar binnen wilde gaan. Langzamerhand besefte ik me dat er niemand in de IKEA zelf was. Ik tuurde even naar binnen, de deuren gingen niet open, en heel de IKEA baadde in een kil tl-licht. Voor de uitgang stonden verlaten winkelkarretjes verspreid en je hoorde het suizen van de wind. Om naar de ingang te gaan moest ik weer naar beneden. Ik heb toen in een rebelse bui de niet werkende roltrap genomen die normaal gesproken enkel voor de winkelkarretjes is. Ik heb heel lang voor de ingang gestaan. Heel lang. Wat mijn vrees al was, werd het ook echt: die verdomde winkel was dicht. Dicht! Ik smste naar een vriendin: 'I'm really into vandalism now.' Toen belde ik, zoals een echte student betaamd, mijn moeder. Maar ik ben niks voor niks een Spinozist als het Spinozist-niet al in me zat. En van wie heb ik die fijne karaktertrekken? Inderdaad, van mijn moeder. 'Mam die IKEA is dicht!' 'Ja, daar kan je ook niks aan doen. Gewoon weer terug gaan. Ik kan er ook niks aan doen.Verstand op nul en weer terug gaan.' Ik heb toen nog heel lang voor het gebouw gestaan. De cola-flesjes in de automaat kosten 1,50. Vervolgens heb ik het ding weer opgepakt, hem twee keer uit mijn handen laten vallen, en binnen 20 minuten was ik weer thuis en verging ik van de buikpijn.

Ik moet zeggen, dit is een perfecte dag om mijn gemoedstoestand eeuwig blij ende rustig proberen te houden. Met dank aan mijn moeder is dat me redelijk gelukt. Ik heb wel luid zingend over die lege parkeerplaats gezongen die meer leek op een bouwput. Ik voelde me namelijk ook een beetje een bedoeïen, zo over die zandvlakte met dat loodzware ding, een uitputtende tocht lopende naar de IKEA in de eenzaamheid der woestijn. Soit, laten we dan nu nog de verjaardag van de grote filosoof eventjes snel vieren. Althans, vieren. Ik heb een taart proberen te maken vandaag, voor een vriendin die morgen jarig is. Het is ongelooflijk mislukt. Het is nu een koekjesdeeg-bodem met daarboven op niet-stijf-geklopte slagroom met daardoorheen hard geworden stukjes witte chocolade. Misschien kan ik er nog milkshake van maken - zonder keukenmachine.

----- update:

Mijn dag is goed. Dit is de reden daarvoor:

(Echt super blij dat ik een aap ben. Echt zo fijn he, groetjes!)