En het is waar: een voldoende voor de schouw is binnen. Ik heb geslapen, goed, voor het eerst in tijden, ik ben wakker geworden met klezmer. Even helemaal niks - even - voor kort, tot ik moet werken - een Zwitserleven gevoel, met Edith Piaf op de achtergrond. Ik heb een voldoende, een voldoende! 'Ik had nooit verwacht dat je Spinazist zal zijn' aldus mijn typografieleraar. Toen ik mijn praatje had gedaan en de commissie mij een fijne vakantie toewenste en de deur uitliep, heb ik gehuild. Een vriendinnetje van me, die notuliste was, keek me verbaasd aan. Waarom huil je? vroeg ze, en ik kon alleen maar antwoorden: 'Tranen van blijdschap' en schoot toen in de lach.
Toen ik thuis kwam, mijn buik gevuld met pizza, bier en snoep, lag daar een pakketje op de tafel. Een rode TTP ligt nu naast mijn bed. De tijd heb ik, dus ik ga lezen. Iemand vroeg me waarom ik nog naar België zal willen gaan als ik hier nu mijn plek heb. Dat is een goede vraag. Ik ga het hier zielsveel missen. Ik ben trots op mijn klas, er zijn vooral veel voldoendes gevallen, helaas enkele onvoldoendes en zelfs een goed. We hebben allemaal keihard gewerkt en dat mag ook wel, zo voordat de wereld vergaat.
In de klas werd er, vlak voor de uitslag, muziek uit de zestiger jaren opgezet. In de bus sprak een jongen tot mij: Ik ben blij dat we hier allemaal niet zo zweverig zijn. Ik knikte. Daarvoor, in de klas, werd er muziek uit de zestiger jaren opgezet. Het licht ging uit, en we hebben gedanst, drie minuutjes, voor ons leven. Een jongen sloot af met een breakdance - hij tolde in het rond. Iedereen keek verwonderd, ik kon nog net een 'amai' uitbrengen. Er is geen klas waar ik zo veel van houd, als deze klas. En de rust die mij nu gegund is ga ik benutten.
'Je bent een van de weinigen die dansend, springend en zingend de klas door gaat' zei mijn typografieleraar ook nog. Ik was te zenuwwachtig om te glimlachen.
Toen ik thuis kwam, mijn buik gevuld met pizza, bier en snoep, lag daar een pakketje op de tafel. Een rode TTP ligt nu naast mijn bed. De tijd heb ik, dus ik ga lezen. Iemand vroeg me waarom ik nog naar België zal willen gaan als ik hier nu mijn plek heb. Dat is een goede vraag. Ik ga het hier zielsveel missen. Ik ben trots op mijn klas, er zijn vooral veel voldoendes gevallen, helaas enkele onvoldoendes en zelfs een goed. We hebben allemaal keihard gewerkt en dat mag ook wel, zo voordat de wereld vergaat.
In de klas werd er, vlak voor de uitslag, muziek uit de zestiger jaren opgezet. In de bus sprak een jongen tot mij: Ik ben blij dat we hier allemaal niet zo zweverig zijn. Ik knikte. Daarvoor, in de klas, werd er muziek uit de zestiger jaren opgezet. Het licht ging uit, en we hebben gedanst, drie minuutjes, voor ons leven. Een jongen sloot af met een breakdance - hij tolde in het rond. Iedereen keek verwonderd, ik kon nog net een 'amai' uitbrengen. Er is geen klas waar ik zo veel van houd, als deze klas. En de rust die mij nu gegund is ga ik benutten.
'Je bent een van de weinigen die dansend, springend en zingend de klas door gaat' zei mijn typografieleraar ook nog. Ik was te zenuwwachtig om te glimlachen.
Cumbernauld
Geen opmerkingen:
Een reactie posten