'Religion and Science' Bertrand Russel

 

Er zijn weinig boeken die ik snel uit heb gelezen. Ik spreek nu over de boeken die de filosofie behandelen, omdat ik sedert ik geboren ben een snelle lezer ben. Ik denk dat het komt omdat ik vroeger alles las wat op mijn pad kwam. Vaak hoor ik in mijn hoofd een stuk tekst of een paar woorden, waarna ik mezelf altijd afvraag hoe ik daar in godsnaam ben aan gekomen. Even rondkijken helpt dan het beste: het is vaak een reclamebord of een foldertje die ik toevallig gepasseerd ben. Door het snelle lezen lees ik boeken dan ook meestal in één of 2 dagen uit. Zo anders is het met mijn boeken die de filosofie behandelen, maar dat is logisch. Ik vind deze een stuk lastiger te lezen en ik lees ze liever met alle aandacht dan dat ik - zoals met mijn andere boeken - de pagina overvlieg en de hoofd- en bijzaken kan onderscheiden.

 Ik begin weer met mijn eerste zin: Er zijn weinig boeken die ik snel uit heb gelezen. Sinds ik met de trein reis gaat het wel steeds beter. Mijn Ethica nam ik dagelijks mee, ik las hem op de heenreis, op de terugreis, op school en 's avonds. Van de rest van mijn boeken lees ik aparte hoofdstukken, daar begin ik een andere keer weer aan. Mijn gloednieuwe TTP ligt zeer verleidelijk in mijn boekenkast, maar daar begin ik pas echt in te lezen (oeps, begonnen ben ik al) wanneer ik een van de mooiste boeken ooit uit heb: Religion and Science van Bertrand Russel. Nu doe ik heel interessant met mijn Engelse titel, maar ik heb het boek in het Nederlands gekocht. Er zijn weinig boeken, die ik zo snel heb uitgelezen als Religie en Wetenschap van de beste meneer Russel. Wat is het een prachtig boek. Ik lees hem, net als de Ethica op al mijn heenreizen, op al mijn terugreizen, op school en in de avonden. Er zit iets prettigs in de schrijfstijl van meneer Russel. Ik heb vaak getracht boeken te lezen maar ben vaak afgehaakt door de schrijfstijl. Eenmaal gewend aan de helderheid van Spinoza raakt een mens verwend. Religion and Science is dan wel niet in geometrische orde geschreven, eerder vloeiend, maar de hoofdstukken spreken duidelijk voor zich en lopen perfect in elkaar over. Het boek behandeld een aantal zaken waarover de religie en de wetenschap in het algemeen vaak over getwist hebben.

Ik verwijs naar een stuk dat ik vanochtend heb gelezen op de site van de atheïstisch-humanistische vereniging 'De Vrije Gedachte'. Het is een relatief kort stukje tekst waarin de auteur zijn afschuw uit over de 'aanval' van de paus op de homoseksuele medemens. Inhoudelijk zal ik niet reageren op het stukje, wel kunnen we stellen dat  - en dat vond ik verrassend op een forum waar nota bene zich veel vrijdenkers bevinden - het stukje tekst vol staat met fouten, ontstaan uit vooroordelen en een negatieve, gesloten houding.

We kunnen veel verwijten aan de postmoderne tijd. Maar wat ik geleerd heb al de jaren dat ik nu op deze aarde ben, een waar kind van de postmoderniteit, is dat we een open houding en tolerantie jegens andere geloven en denkbeelden kunnen laten afleiden van deze tijdsgeest. Dit zal ik ook de auteur van het stukje kunnen aanraden, het postmodernistische begrip van 'waarheid', die altijd relatief en persoonlijk zal zijn. Boven Jezus, God, Allah en Mohammed tenzamen is er nog iets heiligers voor elk persoon op de wereld: een mens zijn persoonlijke waarheid. Leuk om uit te proberen: Als iemand je enthousiast verteld dat kip met kruiden het lekkerste van de wereld is, zet maar eens een nors gezicht op en vertel hem, met argumenten en al, dat kip met kruiden niet het lekkerste van de wereld is. Gegarandeerd krijg je dan óf een ruzie, of een dikke 'ik negeer jou' partij. Ik heb mensen ruzie zien krijgen over lievelingskleuren, lievelingsdieren etc. Iemand zijn waarheid ontnemen, of het nu over kip, God, augurken of het leven na de dood gaat, is niet per definitie slecht maar geldt als een persoonlijk misdrijf waar hele volkstammen nu nog steeds over mopperen.

Nu ik dit heb gezegd kan ik weer verder met Bertrand Russel. Want ik was blij verrast hoe vrij en open van geest meneer Russel staat tegenover alle argumenten die in zijn boek voor komen, of ze nu theologisch, wetenschappelijk of filosofisch van aard zijn. Niets is ergelijkers dan de man die de dingen verwerpt omdat ze op emotioneel gebied tegenzitten in plaats van logisch. Het is te merken dat Betrand Russel atheïst is, maar vooral valt mij het vrijdenkende op. Hij kijkt tegen de dingen aan, gezuiverd zover dat kan van vooroordelen en dogmatiek. Het is bijna jammer dat de beste man niet nu had geleven, want in het boek staan stellingen die ik nu kan verwerpen op de grond van de kennis die wij hebben van het DNA.

Het boek heb ik nog niet uit, maar als ik zo kijk zal dat wel snel gebeuren. Het is het eerste boek wat ik van hem lees, maar zeker niet de laatste nu ik zo lovend ben. Daarom raad ik hem ook ten zeerste aan.